De pseudo coach

Vanuit mijn loopbaan in consultancy was ik gewend om zelf veel aan het woord te zijn. Doordat ik zoveel bezig was met mijzelf en het delen van al mijn vergaarde kennis, verloor ik het meest belangrijke aspect uit het oog: degene tegenover mij aan tafel. Mijn ego nam het over, waardoor ik blind was voor het feit dat informatie mijn gesprekspartner niet van A naar B bewoog. 

Toen ik zelf aan de slag ging met een coach, werd ik mij bewust van wat coaching écht inhield. Aan de levende lijve ondervond ik dat 75% minder praten mij 100% effectiever maakte in het resultaat dat ik kon boeken bij mijn coachees. 

Ik hoor je denken: “Hoe creëer je resultaat zonder veel te spreken?” Heel simpel: vragen stellen. Een vraag nodigt iemand uit om na te denken en creëert bewustwording. Het inzicht dat men krijgt, is ontstaan ‘in’ de persoon zelf. Dit heeft een heel ander effect dan een oppervlakkig advies van buitenaf. 

De antwoorden die men vervolgens geeft, schept context over waar de persoon in kwestie zich bevindt. Vanuit dit standpunt creëer je als coach de ruimte om gerichte en niet-terughoudende feedback te kunnen geven. Pas dan spreek je van performance coaching.

Performance coach vs. Pseudo coach

De pseudo coach blijft dus hangen in het verschaffen van informatie, waar de performance coach focust op implementatie. Zo zijn er nog meer contrasten te schetsen die verduidelijken waar het verschil zit:

• De performance coach durft dieperliggende vragen te stellen, waar de pseudo coach oppervlakkig blijft in zijn waarneming en feedback.
• De performance coach geeft doodeerlijke feedback, waar de pseudo coach terughoudend is uit beleefdheid.
• De performance coach kijkt naar wat iemand kan verwezenlijken, waar de pseudo coach kijkt naar emoties en gevoelens.
• De performance coach zet mensen in beweging naar resultaat, waar de pseudo coach mensen laat cirkelen in kennis.

Een performance coach zet zijn eigen ego opzij om ruimte te maken voor de groeimogelijkheid van zijn gesprekspartner. Hij of zij is bereid dezelfde groeipijn te voelen als degene aan de andere zijde van de tafel. 

De kunst van coaching is niet aangeboren. Zo word ikzelf in al deze aspecten wekelijks opgeleid door mijn eigen coach. Wanneer ik andere coaches spreek en hen de vraag stel wie hun coach is, krijg ik nog te vaak het antwoord: “Wie mij coacht? Maar ik ben toch de coach?” Dit is de pseudo coach in volle actie.

Coaching is mensenwerk

Waarom ik dit zo belangrijk vind? Coaching is mensenwerk. Kies je als coach voor comfort en weiger je hierdoor de benodigde feedback te geven, steel je niet alleen van jezelf maar ook van het leven van de ander. Je ontneemt de ander de mogelijkheid te groeien en draagt bij aan stagnatie. 

Een echte coach neemt om precies die reden zijn of haar verantwoordelijkheid en is niet getrouwd met de uitkomst.